صبای سلامت پایگاه خبری
محصولات کشاورزی و دامپروری در ایران با ظرفیت های بالایی تولید می شود با این حال بیشتر محصولات غذایی تولید شده در کشور به صورت "بهر مشکوک" به اروپا صادر می شود .
به این معنا که صادرات فرآورده های غذایی از ایران به کشورهای اروپایی مستلزم انجام دوباره آزمایش ها توسط کشورهای قاره سبز است تا پس از تایید ، فرآورده های سالم مجوز ورود به آنجا را اخذ کند .
این امر علاوه بر اتلاف وقت و افزایش هزینه ها، ریسک صادرات فرآورده های غذایی ایران به اروپا را نیز افزایش می دهد .
براین اساس از آنجا که تجارت میان کشورهای مختلف با استانداردهای متفاوت کاری بس دشوار و در بسیاری از موارد غیر ممکن است یکسان سازی عوامل کنترلی در تولید محصولات غذایی، تحت نظارت و مشورت یک سازمان بین المللی قرار گرفته است که به تدریج سبب تکامل استانداردهای اولیه شده است و در آخرین اصلاحات، استاندارد ISO 22000 سال 2005 پس از طراحی توسط مراجع ذیصلاح، در صنعت غذایی کشورها اجرا می شود تا سلامت و ایمنی غذا را تضمین کند .
لازم به ذکر است به منظور کنترل تولیدات در کارخانه های غذایی ایران هنوز روش سنتی و منسوخ شده ی نمونه برداری و آزمایش محصول نهایی یا همان روش کنترل کیفیت(QC) رایج است.
البته باید گفت در این روش با وجود هزینه ی بالای آزمایش های فراوان، احتمال تایید صد درصد سلامت محصول تولید شده نیز به دلیل نبود سیستم ردیابی محصول امکان ندارد .
زیر ساخت های لازم با هدف اجرای ایزو ۲۲۰۰۰
شایان ذکر است، برخی کارخانه ها هم در کشور اقدام به اخذ گواهینامه ایزو ۲۲۰۰۰ کردند اما به دلیل نبود زیر ساخت های لازم جهت اجرای این سیستم به صورت عملی، توفیق چندانی حاصل نشده، زیرا برای اجرای این سیستم نیاز به مرکز درمانی است .
در آنجا اگر محصول غذایی موجب بیماری شود در آن مرکز درمانی به ثبت رسیده و نوع بیماری مشخص شود که متاسفانه در ایران مرکز ثبت بیماری های ناشی از مواد غذایی وجود ندارد .
همچنین به دلیل فقدان چنین مرکزی کارخانجاتی که در ایران این استاندارد را دریافت می کنند به ناچار جهت "تحلیل خطر" به رفرانس های بین المللی مراجعه کرده و اطلاعات مورد نیاز خود را از آنها وام می گیرند. در صورتی که خطرات آنها بومی کارخانجات صنعت غذایی ایران نیست و با اجرای ایزو، خطرات مربوط به کارخانجات صنایع غذایی ایران تشخیص داده نمی شود و به استناد آن نمی توان رفع خطر کرد که این امر منجر به صادرات فرآورده های غذایی به صورت "بهر مشکوک" به اروپا می شود.
براین اساس از دیگر عوامل کلیدی جهت اجرای این استاندارد داشتن سیستم قابلیت ردیابی است که از سال ۲۰۰۷ میلادی اجباری شده است.
به طوری که در این سیستم هر تولید کننده مواد غذایی یا مواد اولیه موظف است اطلاعات و مستندات (یک مرحله قبل و بعد مربوط به محصول تولیدی) خود را حداقل تا زمان انقضاء محصول نگهداری کند که این امر فقط در تولید میگوی ایران با روش قدیمی کاغذی(Paper Base) انجام می شود، ولی امروزه در کشورهای پیشرفته این کار به روش جدید و به کمک اینترنت پرسرعت صورت می پذیرد.
این در حالی است که متاسفانه به دلیل سرعت کم اینترنت در ایران این امر امکان پذیر نیست.
شایان ذکر است، ایران می تواند این مسیر را پیموده و با فراهم آوردن زیر ساخت های لازم جهت اجرای ایزو ۲۲۰۰۰، سهم خود را در بازار جهانی بدست آورد .
